ساعت کار قانونی کارگران مطابق ماده 51 قانون کار
ساعت کار مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار دراختیار کارفرما قرار می دهد .
به غیر از مواردی که در این قانون مستثنی شده است ساعت کار کارگران در شبانه روز نباید از 8 ساعت تجاوز نماید. بنابراین مدت زمان آماده شدن کارگران برای کار، مهیا شدن برای ترک کارگاه و همچنین اوقاتی که برای صرف غذا یا انجام فرایض دینی صرف می کنند، جزء ساعت کار به حساب نمی آیند.
این موضوع به این دلیل است که در این اوقات کارگر جهت انجام کار دراختیار کارفرما نمی باشد و کارفرما نمی تواند کاری به او ارجاع دهد .البته با وجود این قاعده کلی ممکن است براساس توافق های فردی، دسته جمعی و یا براساس پیش بینی های قانونی، استثنائاتی به این قاعده دیده شود:
به طور مثال در ماده 150 قانون کار، ساعاتی که درماه مبارک رمضان صرف ادای فریضه نماز و صرف افطاری یا سحری می شود جزء ساعت کار محسوب شده است .